Gigabyte Z390 Aorus Pro review

Moederborden lijken telkens duurder te worden. Of worden duurder, take your pick. Van 250 of zelfs 350 euro kijken we soms nauwelijks meer op. Voor de nieuwe generatie Intel Core processoren met onder andere een pittige 8-core in het assortiment is een beetje stroomvoorziening echter nodig dus dat we de meeste Z390 borden zowel duurder als beter hebben zien worden is niet per sé iets om verdrietig van te worden, maar de realiteit is dat we vaak genoeg minder blije lezers zien die 200 euro eigenlijk al meer dan zat vinden.

En precies voor op die groep richt Gigabyte hun nieuwe Z390 Aorus Pro en Aorus Pro WiFi, twee borden rond de 200 euro waarbij je zelf kan kiezen of je WiFi nodig hebt en daar een paar euro voor wil betalen.

Gigabyte is zich er volledig van bewust dat ze werk aan de winkel hebben wat RGB software en bios gebruiksvriendelijkheid (if not, ik herinner ze even). Daar kan het hardware team echter weinig aan doen, en laat nou net die kant toch echt mooi werk afgeleverd hebben met de Aorus Pro. Niet alleen dat, ze zijn deze generatie geheel open geweest (in o.a. verschillende fora) over exact welke componenten hun VRMs zijn opgebouwd; informatie die wij normaliter bij elk merk met pijn en moeite (of soms niet) kunnen loskrijgen. Ik moet streng zijn als we dingen zien die niet kloppen, maar ik geef ook graag de gepaste veren wanneer keuzes worden gemaakt die wij echt waarderen. Geen onduidelijkheid, gewoon helder inzicht over de opbouw van het product.

Oh, on that note, nieuwe productnamen zijn confusing AF… Maar de Pro staat dus boven de Elite, onder de Ultra, Master en Xtreme.

Uitpakken

Doosje, vrij typisch, maar de inhoud is wel chic. Naast de bekende sticker slash badge, SATA kabels zien we een RGB verlengkabel, aRGB verlengkabel, en twee temperatuur sensoren. Noice.

Bouw en features

Het bord zelf volgt een beetje de regels van een net 2018 moederbord. Zwart met wat grijze en metallic onderdelen. Genoeg overkappingen voor het prijspunt (tot zover je dat kan standaardiseren), heatsinks op de M.2 sloten. In elk geval een stukje beter dan vorige generatie als je het mij vraagt, want deze is een stukje dikker dan alles sub 250 euro van vorige generatie. Even giechelen om ‘ErP’ ready natuurlijk, en even twijfelen over de positie van de type-c connector zo ver naar binnen; nutteloos.

As for de stroomvoorziening. Natuurlijk komt het grote geek collectief altijd tot ontdekking wat op alle borden zit, maar Gigabyte gaf het dit keer al ruim te te voren aan. ISL69138 controller, 6 ‘echte’ phases, doubled met ISL6617’s naar twaalf, en dan Vishay SiC634 powerstages op elk (Overigens, doublers klinken weliswaar als een marketing truc, maar zo werkt het echt niet). Nu kan je IR-fapdromen tot je een ons weegt, maar dat is een hele capabele setup voor een moederbord in deze klasse en geek-discussies terzijde is dit meer dan voldoende om ook je i9-9900K een beetje op te krikken naar een gezond maximum uitgaande dat je er vele jaren plezier van wilt hebben.

Ook hier zien we de integrated Iopanel terugkomen, fijn. 10 USB poorten ook is verdomd fijn voor o.a. de streamers onder ons. WiFi ontbreekt op dit model, maar als je dat nodig hebt is het fijn dat de WiFi versie een nette 2×2 stream setup kent. Audio uiteraard een ALC1220 implementatie, dus geen reden tot zorg.

Specs

Remark
Due to different Linux support condition provided by chipset vendors, please download Linux driver from chipset vendors’ website or 3rd party website.
Most hardware/software vendors may no longer offer drivers to support Win9X/ME/2000/XP. If drivers are available from the vendors, we will update them on the GIGABYTE website.

UEFI

Eigenlijk zien we van de grote vier binnen Nederland geen echt slechte biossen meer. Zoeken naar functionaliteit die een typische gebruiker mist is een zinloze exercitie, en ik maak de veilige assumptie dat je dit bord niet koopt voor extreem overclocken.

Gigabyte is zich echter wel bewust van het feit dat hun bios zowel wat de looks als gebruiksvriendelijkheid betreft aan het kortste eind trok. In de Z390 borden zien we gelukkig dan ook dat ze er iets meer werk van hebben gemaakt. Ik zeg iets, want het oogt iets netter, maar echt structureel zijn de veranderingen niet. Maakt het uit? Voor de meesten niet, ook hier zetten we de CPU overclock eenvoudig genoeg in, activeer je XMP praktisch even eenvoudig, etcetera, maar het zijn die kleine onhandigheidjes in de ervaring zoals hier en daar aparte woordkeuzes en minder logische indelingen die MSI en Asus toch weten te voorkomen. Blijft een aandachtspuntje dus.

Testmethode

Z370 launch (en daarmee onze reviews) kwam voordat de inmiddels bekende spectre en meltdown kwetsbaarheden werden gepatcht. Ook is Windows 10 van een mooie feature update voorzien en zodoende testen we Z390 borden dan ook vers, en enkel tegen elkaar. Maar gelukkig hebben we er geen gebrek aan.

Aan de hardware kant weinig veranderingen:

Processor: Intel Core i7-8700K, die komt tenslotte vrij uit de Z370 bench gezien we geen Z370 borden meer verwachten. Nog altijd een high-end consumer SKU die een modern Z390 moederbord met slechte stroomvoorziening kan afstraffen. Omdat de 8700K een integratie GPU heeft maken we daar gebruik van.

Geheugen: Corsair Vengeance LPX 16GB 3000MHz, in dual-channel setup. Deze set heeft zich door de jaren stabiel en uitermate compatible getoond, dus houden we aan, met XMP settings. Een neutrale uitstraling vinden we ook nooit erg.

De voeding is wederom afkomstig uit de stallen van Seasonic in de vorm van een Prime Titanium 850W, de huidige high-end consumer range van Seasonic. 850 Watt is een beetje overkill, maar lage capaciteit voedingen zijn een zeldzaamheid. Dito als bij het werkgeheugen houden we vast aan de componenten die zich door de vele testen heen betrouwbaar, compatible en stabiel hebben getoond.

Voor opslag maken we gebruik van Samsung hun 960 PRO PCIe SSD.

Alle systemen worden met een schone Windows 10 Pro x64 installatie getest op onze trusty Cooler Master test bench zoals je in menig foto wel zal hebben gezien.

We maken gebruik van de laatst beschikbaar gestelde bios op moment van testen. Om eventuele invloeden van ‘handige’ snelheid verhogende features tegen te gaan, vrijwel elke fabrikant biedt iets van een multi-core verbetering, gaan we uit van een handmatige instellingen met clocks, multipliers en voltages vastgezet. We willen tenslotte de onderliggende verschillen ervaren.

Voor prestaties richten we ons primair op Passmark, Cinebench 15 en blender, drie populaire en vooral consequente benchmarks. Binnen Cinebench kijken we naar multicore en single core performance en de invloed van de tuning van het moederbord daarop, en bij Passmark primair naar de CPU en Memory benchmarks. Die laatste test weliswaar het geheugen, maar bij een vast geheugenprofiel kunnen we wel de invloed van het moederbord op de geheugenprestaties vaststellen. Daarnaast kijken we naar een aantal verschillende AIDA64 benchmarks, geen benchmarks waar ik enorm weg van ben en heel zwaar weeg, maar desondanks een extra stukje verificatie. Elke van deze benchmarks draaien we vijf keer, we verwijderen de twee outliers en nemen het gemiddelde van de middelste drie.

PC Mark 8 vervangt PC Mark 10 uit de vorige reviews, deze toonde zich door de jaren heen stabieler. Gezien de lange duur van deze bench gaan we hier uit van drie runs.

Feitelijk gaat voor alle benchmarks op dat we pas echt conclusies kunnen trekken als de prestaties meer dan een procent of twee, en dan consequent tussen benchmarks, afwijken. Per benchmark run zelfs op een enkel moederbord is een dergelijke afwijking per run niet meer dan gebruikelijk.

De render test (Blender, BMW benchmark) is niet alleen zwaar voor de processor, maar vooral ook een stabiele load test. Verschillen in stroomverbruik in deze bench geeft dan ook een goede indicatie van het load verbruik van het moederbord zelf. Dit meten we met onze Voltcraft 450PRO.

Prestaties

Resultaten van de benchmarks:

Ook deze generatie vallen de prestaties samen te vatten als “lekker boeiend”. Uitgaande van kleine verschillen tussen meerdere varianten van één en hetzelfde bord kunnen we nauwelijks harde conclusies trekken, enkel in het stroomverbruik zien we ietwat significantere verschillen. Resultaten presenteren we verder dan ook ‘as is’ zonder inhoudelijke conclusies, bij gebrek aan mogelijkheid.

Aansluitingen

Nieuw, voor uw gemak, een overzicht van de relevante headers. Let op dat we niet specificeren waar elke header toe in staat is, dit is enkel de ruwe count. Hou er rekening mee dat I/O aansluitingen over het aantal USB poorten praat, maar dat we intern naar het aantal headers (twee poorten per header) kijken.

8 fan headers, 2 RGB, 2 aRGB is een net begin, Type-C ontbreekt niet (maar de positie blijft een raadsel) en een enkele USB 2.0 en USB 3.0 is niet heel rijk, zeker USB 2.0 kan een issue zijn als je met veel andere RGB hardware werkt. 10 USB poorten achterop is weer erg tof.

RGB Showcase

De RGB software is.. spartaans. Functioneel genoeg, maar het zijn die kleine details die het verschil maken tussen ‘meh, het werkt i guess’ en ‘nice’. Chop chop Gigabyte, ik roep dit al langer: dit kan beter.

Conclusie

De Gigabyte Z390 Aorus Pro is een opvallend straight-forward moederbord. Strak design, niet overdreven, niet overdreven duur, nette gebalanceerde featureset, en een stroomvoorziening die misschien niet de basis vormt voor een ultiem record-breaking LN2 avontuur, maar wel doet wat een echte consument van een redelijk betaalbare Z390 gaat verwachten; een nieuwe i7 of zelfs i9 een zetje geven naar (of iets voorbij) die magische 5GHz waar we al een tijdje tegen aan hikken zonder zorgen te hoeven maken over de stroomvoorziening.

We herhalen dat Gigabyte meer in software (en hun bios) moet blijven investeren om wat de totale gebruikerservaring aan de echte top mee te spelen, want op componentniveau doen ze verdomd goede zaken maar die verdomde puntjes op de i mogen inmiddels toch echt eens worden gezet. Aan de andere kant wellicht goed nieuws voor de consument dat ze daardoor prijstechnisch wat gunstiger uit (moeten) pakken, want lang niet iedereen zal extra willen betalen voor een iets chiquere bios of uitgebreidere RGB sync software.

Puur op hardware? Wat wij tot nu toe van de Aorus Pro en Aorus Master hebben gezien is echt uitstekend, visueel zijn ze ook beter dan vorige generatie, ze zijn weer niet zuinig geweest met RGB en RGB headers, en de cruciale basis met een high-end audio chip, ruim aantal USB- en fan opties zijn ook weer dik prima (de ietwat onhandige type-c header locatie (en het feit dat die feitelijk USB 3.0 is) moet je dan maar even door de vingers zien). Voor 200 euro biedt dit bord feitelijk alles wat je nodig hebt voor een high-end build, zonder ergens te overdrijven en onnodig budget over de balk te gooien; volgens mij gaat dat genoeg pc bouwers als muziek in de oren klinken.

Vragen over onze reviews of de producten die we bespreken? Kom dan gezellig met ons kletsen op onze Discord server (gratis en geen installatie noodzakelijk). Een reactie mag natuurlijk altijd, of pest Ome Foritain (auteur, test-chef) of Tante Nadalina (baas, foto-heldin) op Twitter. Vergeet je ook niet te abonneren op ons YouTube kanaal!

Enkele hogere res fotos voor de liefhebber, klikken voor de volledige versie: