Een apparaat als de Tartarus kan je niet ‘even’ reviewen, daar is het allemaal net even ‘te anders’ voor. Ik heb de laatste tijd dan ook aardig wat games gespeeld met de Tartarus om een mening te vormen. Op zich is het wennen aan een dergelijk stukje randapparatuur minder spannend dan je in eerste instantie, of bij het zien van het product zou denken: je vingers vinden hun weg naar de alternatieven voor de WASD vrij vlot, en de wat aparte vormgeving van de Tartarus blijkt in de praktijk prima natuurlijk aan te voelen onder je hand en pols. Een beetje zoals een toetsenbord met een polssteun, maar dan ééntje die flink meer ergonomisch is gevormd. Op kwam dat vrij vlot tot een positieve ervaring, want de handpositie beviel eigenlijk prima en zowel de hand, de pols, als de vingers voelen best ontlast. De vingers hangen ook wat meer ‘op’ de knoppen, waardoor het voelt alsof ze vlot in te drukken zijn. Een positieve eerste indruk is nooit mis.
Met een flink aantal knoppen om je WASD toetsen (om ze maar een naam te geven) heen kom je in de meeste games ook eigenlijk goed uit de voeten zonder jezelf echt iets nieuws aan te hoeven leren. Het programmeren van wat features met de Razer software is ook geen hele grote moeite, zeker niet als je dit voor een beperkt aantal games doet met een beperkt aantal ‘binds’. De Tartarus instellen voor bijvoorbeeld Heroes of the Storm (of League of Legends), CS:GO, Diablo III, etcetera stelde ook weinig voor. Ik ontkom niet aan het gevoel dat een keypad als deze zich toch vooral leent voor fanatieke MMO gamers die echt profiteren van ontelbare makro’s en keybinds.
De echte gewenning komt dan ook pas wanneer je aan de 15 knoppen niet voldoende hebt en je met modifiers moet gaan werken, oftewel één knop inhouden zodat de andere knoppen andere acties activeren. De grote flip-switch valt nog mee, maar de duimknop gebruiken als modifier is iets wat een typische toetsenbord gamer vermoedelijk niet gewend is. Gezien het feit dat elke bind dan ook nog een handmatige instelling vereist kom je tot de conclusie dat de Tartarus weliswaar lekker in de hand ligt en voor veel games eigenlijk best een lekkere accessoire is voor de linkerhand, maar dat het wel een beestje is waar de liefhebber gewoon zelf flink mee moet tweaken om alles naar wens in te stellen. Ook toetsenborden moeten natuurlijk naar wens worden ingesteld als je echt serieus aan de slag wilt, echter hebben de meeste games wel een standaard setje instellingen die voor elk toetsenbord voldoen. Bij de Tartarus moet je dus echt zelf tijd investeren, en de benodigde tijd neemt sterk toe als je regelmatig veel verschillende games speelt.
Als liefhebber van mechanische toetsenborden was het ook weer even wennen aan de eenvoudige dome switches van de Tartarus. Hoewel er als dome switch zelf weinig op aan te merken valt, mis het iets van het gevoel en vooral ook de snelheid van mechanische switches; een mech switch kan je tenslotte sneller herhaaldelijk activeren en hoef je niet tot de bodem door te drukken. Nu zou je de Orbweaver als alternatief kunnen noemen gezien die wel van mechanische switches is voorzien, maar dan praten we weer over een heel ander prijskaartje. Daarbij moeten we ook niet vergeten dat de Tartarus Chroma in dezelfde prijs range speelt als menig mechanisch toetsenbord, dus het mag m.i. terechte kritiek zijn dat Razer in deze gaming keypad niet gewoon ook mechanische switches heeft zitten; m.i. het voornaamste gemis in de Tartarus.
