Sharkoon Skiller Mech SGK2 review

Na de SGK1 en SGK3 gereviewd te hebben was de SGK2 natuurlijk een inkoppertje. Net als zijn broertjes is de SGK2 ook een mechanisch toetsenbord met vooral de focus op een lage prijs; zo’n 50 euro voor een mech is duidelijk een instapper. Aan de andere kant zien we een frame van staal en (witte) achtergrondverlichting, dus het klinkt zo voorafgaand aan de ervaring zo gek niet.

De Sharkoon SGK2 is beschikbaar met verschillende Kailh switches, wij testen de bruine variant, m.i. de meest toegankelijke en veilige keuze, maar smaken verschillen.

Uitpakken, bouw en features

Doosje: netjes, toetsenbord veilig in schuim plus een plastic cover erover. Boekje, verder geen poespas, harstikke netjes

We zien direct dat de gelijkenissen met de (recentere) SGK3 een stuk sterker zijn dan met de (wat oudere) SGK1, praktisch alles wat we over dat bord zeiden gaat hier ook op (dus herhalen we ons gemakshalve): De SGK1 zelf is ongeveer zo neutraal als we een bord kunnen verwachten. Opvallend is wel de keuze voor een toplaag van staal met een zandstraal afwerking in deze prijsklasse. Dat voelt stevig aan, en is ook beter resistent tegen vingerafdrukken dan geborsteld aluminium en de meeste vormen van kunststof. Daarbij is staal steviger, en dat voel je ook vergeleken met modellen die teren op een (dun) laagje aluminium bovenop. Begrijp mij niet verkeerd: hij is zeker niet ultiem stevig en zwaar, en zit wel enig beweging in het frame wanneer je hem probeert te torderen, maar dat is ongeveer van het niveau wat we bij modellen rond/boven de 100 euro gewend zijn, er zijn genoeg borden boven de 100 euro die de SGK2 bij kan benen wat fysieke kracht betreft. Op 70 euro was de bouw van de SGK3 al een duidelijk pluspunt, op de 50 euro van dit model doen we daar nog een schepje bovenop: uitstekend. We zeggen niet dat kunststof per sé slechter is dan staal, maar menig kunststof bord is wel minder stevig dan dit.

Verder valt er weinig in het design te zien. Een oplopend randje bovenaan is wat we Corsair ook zien doen en er m.i. ook goed uit ziet, al voelt het wel een klein beetje afgekeken, en verder zien we een logotje en niet veel meer dan dat.

Achterop, ook geen poespas en een vaste, gevlochten kabel. Afwerking zou daar net even wat strakker kunnen, maar gaat al ruim verder dan de prijs doet vermoeden.

Onderop valt er ook niet veel te zien, anders dan rubberen voetjes en grips ook op de uitklapbare voetjes. Als gevolg ligt de SGK1 net als de SGK3 ongeveer zo goed als praktisch elk ander bord in de middenklasse.

Het hoofdgedeelte van de layout brengt eveneens weinig verrassingen. We zien een ietwat forser font dan normaal, maar extreem is het niet, met wat secundaire features zoals volume controle onder de f-toetsen. Het is echter wel opvallend dat er is gekozen voor een TKL layout, oftewel zonder numpad (welke de SGK3 wel had), terwijl er aan de linkerzijde juist wel weer een rijtje macro toetsen is toegevoegd. TKL wordt vaak gekozen om ruimte te besparen, en de toevoeging van twee centimeter met wat extra knoppen zien we dan niet vaak. Het hoeft niet slecht te zijn, want als jij macro toetsen wilt en geen numpad nodig hebt klinkt het vast fijn, maar het is wel opvallend. Verder geen fysieke media keys of andere extra’s aanwezig.

De keycaps zelf zijn ABS plastic en ‘ok’. Niet uitzonderlijk, nipt goedkoper uitgevoerd wellicht en we zien ook ietsjes meer glans dan gebruikelijk rond de 100 euro, maar dan praten we over verschillen waarvoor je borden ect naast elkaar al moeten leggen. De Kailh Brown switches zijn inmiddels geen onbekende, en het bord is eventueel met rode en blauwe switches te koop.

De specs, voor de goede orde:

In de praktijk

Normaliter gaan we er wellicht wat eenvoudig aan voorbij, maar het is wel een relevante vraag: waarom wil je een mechanisch toetsenbord? De redenen ervoor lopen uiteen. Voor mijn vrouw en ik is het eenvoudig: het geeft voor ons een betere aanslag dan de goedkopere rubber dome modellen, en vanuit zowel het gamer (snellere actuatie) als typist perspectief fijner dan de scissor switch, die laatste kan in onze optiek puur voor typen wel een alternatief bieden, maar voeg je wat gamen toe en we zijn wel overtuigd van mechs. Andere zaken, o.a. verlichting, zijn leuk, maar onder de streep bijzaak. Cruciale elementen voor gamers, denk aan NKRO, anti-ghosting, 1ms responsetijd, zijn ook niet per sé beperkt tot mechanische modellen, al is het daar bijna altijd een gegeven terwijl je bij de dome en scissor modellen goed moet zoeken naar die features. Ze zijn hier in elk geval aanwezig.

De keerzijde is uiteraard prijs; een goedkope mech is nog altijd een stuk duurder dan een dome bord. Maar daar krijg je, in theorie, ook kwaliteit voor, en zeker met dergelijk goedkope mechs is de stap m.i. eenvoudig te verdedigen. Mechanische switches slijten minder en houden hun gevoel op de lange termijn ook beter in stand; merkbare switch slijtage is geen significant probleem. Kwaliteit is echter geen garantie, want niets is onbreekbaar, zeker nu menig switch van verlichting is voorzien (dat geeft toch weer vele extra possible points of failure), maar ook een glaasje wijn is funest voor de meeste mechs. Voor ons is de afweging eenvoudig: gezien het aantal uren achter het bord mag een ultiem gevoel wat kosten. Maar twijfel je dan hebben we maar één advies: ga het eens zelf ervaren.

Dit specifieke bord komt met ‘bruine’ switches, m.i. de veiligste algemene aanrader. Wel een subtiel bumpje op het punt van actuatie, de rode switch is lineair en het actuatiepunt voel je daardoor niet, maar zonder de ‘click’ van de blauwe switch, die m.i. fijn voelt maar voor veel mensen te luid is. Ook hier gaat op: welke switch de juiste is is subjectief. Persoonlijk ben ik best voorstander van de wat zwaardere Black / Clear / Green switches, maar het aantal borden dat die bieden is beperkt en wanneer het op testen aankomt blijven we toch vooral de bruine switches opzoeken vanwege de toegankelijkheid of eigenlijk dat die het minste gewenning vragen.

Op de SGK3 zitten switches van Kailh, de grootste bekende cloon chinees die in de laatste jaren de Duitse Cherry switches toch serieus na hebben weten te bootsen. Leggen we beide switches naast elkaar dan kunnen we wat subtiele verschillen aanwijzen, zo zit er iets meer tolerantie in wanneer je ze zijwaards probeert te bewegen, zijn de Kailhs op gevoel ietsjes zwaarder en is de tactile bump marginaal minder ‘refined’, maar je zal enige ervaring moeten hebben om ze direct te kunnen onderscheiden. Voor zij die hun eerste mech willen aanschaffen en tegen de hoge prijs van de meeste modellen ophikken is het een meer dan uitstekend alternatief. Cherry die-hards zullen hun mening klaar hebben, en gezien het verschil wel degelijk voelbaar is begrijpen we dat volkomen, maar voor de prijsverschillen waar we over praten? Wanneer je budget niet zo ruim is vinden we het geen gekke besparing.

Los van de switch keuze is de SGK2 net als de andere Sharkoon mechs tot dusver gewoon een mech zoals een mech hoort te zijn. Ligt stevig op tafel, tikt prima, geeft niet mee in gebruik, en weet zo aan onze hoop te voldoen dat dit bordje niet alleen mooi is op papier, maar vooral ook in de praktijk. Gewoon een goede ramplank om op te tikken, klaar.

Waar de SGK3 nog met software kwam (o.a. voor de verlichting) gebruiken we voor de SGK2 het toetsenbord zelf voor alle extra functies zoals het opnemen van macro’s en dergelijke. Dat beperkt de gedetailleerde instellingen ietwat, maar minder software vinden we ook niet direct vervelend. Smaak I guess.

Verlichting

Zonder software en met enkel witte verlichting in plaats van de RGB uit de (duurdere) SGK3 is het aantal opties wat beperkter. Je hebt drie niveaus van helderheid (of uit, ook fijn), maar daar houdt het op. Dat vinden we gezien het prijspunt en de keuze voor witte verlichting geen probleem.

We zien een bekend beeld van Sharkoon. Op het eerste gezicht niet verkeerd, zoomen we een beetje in dan moeten we wat opmerkingen over de uniformiteit van de langere woorden plaatsen. Caps Lock en Backspace zijn goede voorbeelden, maar vergeet niet dat dezelfde opmerking ook bij menig luxer bord past en we kunnen dit niveau, waarbij het in elk geval soepel verloopt, niet storend vinden (zullen we het over de uniformiteit van de K20 niet meer hebben? 😉 ).

Conclusie

Sharkoon maakt het zichzelf redelijk makkelijk door erg lage prijzen te voeren, maar wel met sterke papieren aan te komen zetten: een ‘echt’ mechanisch toetsenbord, met verlichting, een afwerking van metaal en de prijs is eerder ‘ruim’ dan ‘een beetje’ lager dan gebruikelijk. Op basis van de SGK3 hadden we er vertrouwen in dat het goed ging komen, deze twee modellen delen tenslotte het nodig met elkaar, maar het blijft fijn om bevestigd te zien dat Sharkoon geen harde punten laat liggen om dit iets anders dan een budget aanrader te maken.

De bouwkwaliteit is meer dan prima, en met een toplaag van (niet te dun) staal dat ook nog een beetje vingerafdruk resistent is zien we voldoende concurrentie voor menig duurder bord. Het is zeker niet het meest solide bord ooit gemaakt, maar het is een prima middenklasse behuizing waarmee je in het budget segment echt meer dan je mannetje staat, en dat is waar je op hoopt wanneer je een betaalbaar alternatief zoekt: een sterke prijs-prestatieverhouding.

De lage prijs betaal je met een redelijk beperkte featureset: geen (of een kleine) polssteun, geen media keys, geen USB of audio passthrough, en geen verwijderbare kabel. Zaken die je subjectief mag wegen, maar wanneer je op de prijs let zullen die zaken toch vaak prima te vergeven zijn. Cruciale zaken zoals NKRO en anti-ghosting zijn in elk geval aanwezig, dus je hoeft niet heel veel verder te kijken dan deze duidelijke feature opmerkingen als je je zorgen maakt. Je ‘betaalt’ ook met Kailh switches, die goedkoper zijn dan Cherry, maar tenzij je al een doorgewinterde Cherry typist bent zal je er vermoedelijk niet direct wakker van liggen. Prefereren we Cherry? Ja, maar niet iedereen zal meteen flink dieper in de buidel willen tasten en zeker mensen die met deze Sharkoons de overstap van rubberdome naar mech bordjes overwegen te maken zouden we zeggen dat je er niet wakker van hoeft te liggen.

Vergeleken met de SGK3 lever je RGB in voor witte verlichting, en lever je het numpad deel in voor wat extra macro keys aan de andere kant (waarmee je enkel on-board macro’s kan opnemen). Als ik designer was had ik de keuze gemaakt voor een nog wat compacter frame in plaats van macro keys (scheelt ook weer een paar euro), maar voor de ander zal het wellicht een gewenste feature zijn. Wanneer we zien dat er zo’n 20 euro tussen de SGK3 en de SGK1 zit vinden we, mits je RGB niet zo spannend vind en geen numpad nodig hebt, de prijs-prestatieverhouding van Sharkoon gewoon weer heel erg dik in orde. Wanneer je een beetje op de kleintjes wilt letten, maar wel een mech wilt, dit zijn prima modellen om die wereld mee in te stappen.

Enkele hogere res fotos voor de liefhebber, klikken voor de volledige versie: